Outro almanaque máis

Alá vai outro ano. Sempre que toca tirar coa última folla do calendario, penso na miña nai. Ou máis ben nas súas cociñas. Na casa está a cociña vella, coa lareira, onde se fai o churrasco, os roxóns (en Rianxo chamámolos rexóns), onde se asan as castañas e se fan as fritadas de peixe. E

No profundo

Morría o día e o ceo encarnado recoñecíase no mar. As ondas, pachorrentas e curiosas, tinguían de sangue a praia. Os nenos corrían excitados polo areal, pisando con forza sobre os callóns vermellos que se amoreaban aquí e alí. Algunhas nais, as menos, intentaban que os cativos se apartasen do mar. Pero eles continuaban co

O home dos libros

Levo parte do verán coa idea de escribir sobre el. Como do estío quedan máis ben as sobras e ademais, veño de ler O infinito nun xunco, creo que é o momento perfecto para presentárvolo. Cada tarde, se o tempo acompaña (xa sabemos como foron estes meses) e estamos en Rianxo,  imos coa nena ata a praia

O reencontro

—Ola, María —saúda el, nervioso. Ela devólvelle unha mirada fría e gris. El baixa a cabeza, mírase o traxe dos domingos e estira a chaqueta con disimulo. Sábea engurrada e a ela iso non lle gusta. —Como vai todo? —pregunta, intentando que o silencio non se asente entre os dous. Non durmiu en toda a

De como me convertín nun papán

Cando tes un fillo (e incluso antes, cando estás en proceso de) convérteste nunha persoa estraña. Dicíamo o outro día a miña amiga Ana. En primeiro lugar, os conceptos temporais cambian: no seu día, cando alguén quería saber de canto estaba Rebeca, tocaba falar de semanas e agora, se nos preguntan canto tempo ten a

A atracción

É superior a min. Quero escapar pero non podo. Míntome a min mesmo. Dígome que só cinco minutos máis, sabendo que se eses minutos se van estirar como unha goma de mascar ata facerme perder a noción do tempo. E volvo a mentirme ao día seguinte. E ao outro. Porque si, vivo pegado a unha

María, a cabreira

A última vez que coincidín con ela foi hai 7 anos. Daquela, ao igual que nesta ocasión, eu ía en bicicleta de montaña cara ao miradoiro do Pico Muralla. Vina no alto de Campelo, nunha pista de difícil acceso, chea de pedras e rodeada de toxos grandes. Movíase coa seguridade dun sherpa que mira o

Nunca é tarde

A miña irmá e eu levabamos moito tempo animando a nosa nai a que se apuntase a algún tipo de actividade. Pero sempre xurdían contratempos, escusas ou, directamente, facía oídos xordos. Por iso nos sorprendeu cando, sen máis, nos anunciou que se apuntara á piscina. Este ano acaba de cumprir os 65. Moita xente, tras